طلب عشق..............

به چشم من نگاه نكن دوباره گريت مي گيره

ساده بگم كه عشق من بايد تو قلبت بميره

فاصله بين من و تو از اينجا تا آسموناست

خيلي عزيزي واسه من اما زمونه بي وفاست

براي اين در به دري تو بهترين گواهمي
دروغ نگو كه مي دونم هميشه چشم به راهمي

براي اين در به دري تو بهترين گواهمي
دروغ نگو كه مي دونم
تویی کعشق من بايد تو قلبت بميره

فاصله بين من و توه چشم به راهمي

قسم نخور كه روزگار به كام ما دو تا نبود
به هر كي عاشقه بگو
به هر كي عاشقه بگو غم كه يكي دو تا نبود
بگو تا وقتي زنده ام نگاه تو سهم منه
هر جاي دنيا كه باشي دلم واست پر مي زنه


به چشم من نگاه نكن دوباره گريت مي گيره

ساده بگم كه  از اينجا تا آسموناست

خيلي عزيزي واسه من اما زمونه بي وفاست

براي اين در به دري تو بهترين گواهمي
دروغ نگو كه مي دونم هميشه چشم به راهمي

براي اين در به دري تو بهترين گواهمي
دروغ نگو كه مي دونم
تویی که چشم به راهمي

گل رز............

 

 

کاش میدونستی این ثانیه ها و این دقایق رو بی تو چگونه می گذرونم...

 در این غروب سخت پر از درد؛ کاش میشنیدی فریادم روکه بی تو خیلی تنهام....

کاش  فقط یه دقیقه حرارت نفسهات رو، روی صورتم حس کنم...

کاش فقط یه ثانیه در اغوشت باشم...

عجیب دلم گرفته خدایا  ... نفس هام به یاد تو یکی یکی اه میشه ...هزار بار گریه میکنم...

کاش امشب پیشت بودم اونوقت دیگه گریه نمی کردم اما نه ، میکردم ...

 مگه میشه تو رو دید ولی گریه نکرد با اون چشمهای عاشق و معصوم

نگار من رفتی تو از کنار من ...

وای از منو این دل بی قرار من...

رحمی بکن خدا به روزگار من...

امید دارم به چی نمی دونم ؟

اما یه حسی ته دلم هست که میگه می بینمت راست یا دروغ نمی دونم ..

شاید خواست خدا اینه اما هر چی که هست خیلی سخته ...

نتظار دیدنت هی گل یاس بو میکنم . تا تو بیایی از سفر کوچه رو گلبارون کنم .

وقتی بیایی ابر ها دیگه جز اشک شادی ندارن ،روزها همش بهار میشن با غصه کاری ندارن

وقتی بیای شب تا سحر مثل ستاره ها میشم ، رسوای هر دقیقه و بیچاره ی نگات میشم

 اما بگو نگار من!...

 چند تا بهار تموم بشن تا تو بیای کنار من

ستاره..............!!!!!

تو ستاره غریبی تو شکوه باور من
شب عاشقیست یارا بنشین برابر من
تو چه کرده ای که با تو شده عشق تار و پودم
تو چه کرده ای که عمریست پی تو در سجودم

تو چه کرده ای که عمری ز پیت دویده ام من
به خدا قسم که با تو به خدا رسیده ام من
چه شکسته ایستادی، چه شکسته تر پریدی
به طواف عاشقانه حرم خدا رسیدی، حرم خدا رسیدی

زندگی.............

زندگی را دوست دارم                                                                      

               نه در قفس

                       عشق را دوست دارم 

                                       نه در هوس

                                          تو را دوست دارم

                                                    تا آخرین  نفس .!!

سکوت سرد.............

سکوت سرد

در سکوت سرد ازدحام وحشيم 

                 که هرچه هست 
                              يا که نيست

   با تمام استواری اش خرد می کند
      

    در ميان اين نزاع سرکشيده تا فلک
        

  در ميان های و  هوی 
         ميان اغتشاش

من هنوز
           ترانه های عاشقانه ام بر لبم موج می زند

من هنوز
         به پشت آخرين درخت سربلند
    سنگرم برای من محافظ است

من هنوز
ندارم آن توان که پشت پا زنم 

به هرچه هست 
   يا که نيست 

من هنوز    به پای پيچ  واپسين نشسته ام

  که شايد او

 به سوی من سفر کند
     مگر شب سياه من
              به اين بهانه او سحر کند

هدیه.............

 

 

رو بخار پنجره عکس تورونقاشی کردم

 

                                           یادم افتاد که تو گفتی میرمو زود بر میگردم

 

حالا ازروزی که رفتی شیشه ها غبار گرفته

 

                                                    درو دیوار اتاقم رنگ انتظار گرفته

 

هنوزم به دوری تو دل من عادت نکرده

 

                                       یه صداییه توگوشم که میگه اون بر میگرده

 

ازهمون وقتی که رفتی پشت هم بارون میباره

 

                                               اخه این بارونا بدجور تورو یاد من میاره

 

واسه من جدایی از تو مثل قهر شب با ماهه

 

                                               لااقل کاش میدونستی یکی اینجا چشم براهه

 

روی دیوارا نوشتم واسه من عزیزترینه

 

                                               به خدا دیدن چشمات آرزوی آخرینه

 

آخرین خواهش قلبم از خدا فقط همینه

 

                                               چشمای منتظر من دوباره تورو ببینه

عشق منی...........؟!

<sup>ما چون دو دريچه روبروی هم ...
آگاه ز هر بگو مگوی هم ...
هر روز سلام و پرسش و خنده ...
هر روز قرار روز آينده ...

عمر آيينه بهشت اما آه ...
بيش از شب و روز تير و دی کوتاه ...

اکنون دل من شکسته و خستست ...
زيرا يکی از دريچه ها بستست ...
نه مهر فسون نه ماه جادو کرد ...
نفرين به سفر که هرچه کرد او کرد ...
نفرين به سفر که هرچه کرد او کرد ...</sup>

دوستت دارم..............

 

اینم واسه کسی که دوسش دارم

دلم گرفته.............

 

باران ببار دلم گرفته ست
من هم مي خواهم ببارم...
باران آرام ببار
آدميان در خوابند
اين طلوع آرام را بر هم مزن
اما ببار
باران ببار اما مگذار
نا اهلان شانه هايت را تکيه کنند
من همين امشب را دارم
همين يک شبم خالي از گناه است
رعشه ام را مي بيني؟
اين غربت
سختم آزرده است
پناهم ده در گريزت
 نمي خواهم که باز گردم
امشب ستاره ها نيز نمي توانند
مرا بازگردانند
من در تو مي بارم و ميروم
به تمام گريزهايت
آنجا که نفسهايت
 نفس ها را مي گيرد
ببار ببار دلم گرفته است
اما آهسته ببار
بگذار دلتنگي ام با تو ببارد
بگذار ندانسته هايم در تو ببارد
سادگيت بر گونه هايم است
اما هنوز باورت ندارم
بسيار فريبم داده اند
اما تو ببار
تو آخرين برگ پاييزم هستي
آهسته ببار
باور مي کني؟
دلم با تو گرفته است....
شايد اين آخرين طلوع باشد
اما تو ببار.....

 

دوستت دارم.........

 

خواهم که قلب گرمت آماج غم نگردد

باغ دلت الهی دشت ستم نگردد

اشک ندامت ای جان از چشم تو نبارد

دریای آرزویت مرداب غم نگردد

بر چهره ات نبینم گردی زنامرادی

از شادی و سرورت ای کاش کم نگردد

جام دلت همیشه لبریز شهد بادا

در ساغرت عزیزم صهبای غم نگردد

ناله ی من.......

   شوی نالم شوی شوگیرنالم        زدست یار بی تدبیر نالم

                          گهی همچو پلنگ تیر خورده       گهی چون شیردرزنجیر نالم

                          مو که افسرده حالم چون ننالم        شکسته پروبالم چون ننالم

                         همه گویند فلانی ناله کم کن          تو ایی در خیالم چون ننالم

                        مو کز سوته دلانم چون ننالم          مو کز بی حاصلانم چون ننالم

                        نشسته بلبلان با گل بنالند            مو که دور از گلانم چون ننالم......

رفتی..............؟

زندگی.............

زنده بودن را در پناه زندگی دوست دارم زیرا مهم نیست چقدر زنده بمانم بلکه مهم این است که چگونه زندگی کنم

با رویای زندگی متولدمی شوم .به احترام زندگی زنده می مانم و نفس می کشم و به امید دیگر افیون مرگ را سر می کشم و

می میرم زیرا: زنده ماندن تنها در کنار زندگی خوش است

هر وقت دل کسی را شکستی روی دیوار میخی بکوب تا ببینی که چقدر دل شکسته ای .هر وقت دلشان را بدست آوردی میخی را از روی دیوار بکن تا ببینی که چقدر دل به دست آوردی

                                     اما چه فایده که جای میخها روی دیوار میماند

دریادل..............!

غروب............

گفته بودی که در یک غروب بارانی می آیی.

حالا صبح است یا غروب نمی دانم

آسمان دل من که بارانی ست.

 

وقتي دلم برات تنگ مي شه مي رم پشت ابرا گريه مي کنم

 پس هر وقت ديدي بارون مي ياد بدون دلم برات تنگ شده  

دختر قصه های من تویی.................

راز شقایق

شقايق گفت :با خنده نه بيمارم، نه تبدارم
اگر سرخم چنان آتش حديث ديگري دارم
گلي بودم به صحرايي نه با اين رنگ و زيبايي
نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شيدايي
يکي از روزهايي که زمين تبدار و سوزان بود
و صحرا در عطش مي سوخت تمام غنچه ها تشنه
ومن بي تاب و خشکيده تنم در آتشي مي سوخت
ز ره آمد يکي خسته به پايش خار بنشسته
و عشق از چهره اش پيداي پيدا بود ز آنچه زير لب

مي گفت
شنيدم سخت شيدا بود نمي دانم چه بيماري
به جان دلبرش افتاده بود- اما-
طبيبان گفته بودندش
اگر يک شاخه گل آرد
ازآن نوعي که من بودم
بگيرند ريشه اش را و
بسوزانند
شود مرهم
براي دلبرش آندم
شفا يابد
چنانچه با خودش مي گفت بسي کوه و بيابان را
بسي صحراي سوزان را به دنبال گلش بوده
و يک دم هم نياسوده که افتاد چشم او ناگه
به روي من
بدون لحظه اي ترديد شتابان شد به سوي من
به آساني مرا با ريشه از خاکم جداکرد و
به ره افتاد
و او مي رفت و من در دست او بودم
و او هرلحظه سر را
رو به بالاها
تشکر از خدا مي کرد
پس از چندي
هوا چون کوره آتش زمين مي سوخت
و ديگر داشت در دستش تمام ريشه ام مي سوخت
به لب هايي که تاول داشت گفت:اما چه بايد کرد؟
در اين صحرا که آبي نيست
به جانم هيچ تابي نيست
اگر گل ريشه اش سوزد که واي بر من
براي دلبرم هرگز
دوايي نيست
واز اين گل که جايي نيست ؛ خودش هم تشنه بود اما!!
نمي فهميد حالش را چنان مي رفت و
من در دست او بودم
وحالا من تمام هست او بودم
دلم مي سوخت اما راه پايان کو ؟
نه حتي آب، نسيمي در بيابان کو ؟
و ديگر داشت در دستش تمام جان من مي سوخت
که ناگه
روي زانوهاي خود خم شد دگر از صبر اوکم شد
دلش لبريز ماتم شد کمي انديشه کرد- آنگه -
مرا در گوشه اي از آن بيابان کاشت
نشست و سينه را با سنگ خارايي
زهم بشکافت
زهم بشکافت
اما ! آه
صداي قلب او گويي جهان را زيرو رو مي کرد
زمين و آسمان را پشت و رو مي کرد
و هر چيزي که هرجا بود با غم رو به رو مي کرد
نمي دانم چه مي گويم ؟ به جاي آب، خونش را
به من مي داد و بر لب هاي او فرياد
بمان اي گل
که تو تاج سرم هستي
دواي دلبرم هستي
بمان اي گل
ومن ماندم
نشان عشق و شيدايي
و با اين رنگ و زيبايي
و نام من شقايق شد
گل هميشه عاشق شد

 

 

ازم پرسید به خاطر کی زنده هستی؟

با اینکه دوست داشتم فریاد بزنم به خاطر تو...گفتم به خاطر هیچ کس!

ازم پرسید پس به خاطر چی زنده هستی؟

با اینکه دلم می خواست بهش بگم به خاطردل تو...با یه بغض غمگین گفتم به خاطر هیچی...

ازش پرسیدم تو به خاطر چی زنده هستی؟

در حالی که اشک تو چشماش جمع شده بود... گفت: به خاطر کسی که به خاطر هیچی زندست...

سفر

كوله ‌پشتي‌اش‌ را برداشت‌ و راه‌ افتاد. رفت‌ كه‌ دنبال‌ خدا بگردد؛ و گفت: تا كوله‌ام‌ از خدا پر نشود،برنخواهم‌ گشت.نهالي‌ رنجور و كوچك‌ كنار راه‌ ايستاده‌ بود.مسافر با خنده‌اي‌ رو به‌ درخت‌ گفت: چه‌ تلخ‌ است‌ كنار جاده‌ بودن‌ و نرفتن؛ و درخت‌ زير لب‌ گفت: ولي‌ تلخ‌ تر آن‌ است‌ كه‌ بروي‌ و بي‌ رها برگردي
كاش‌ مي‌دانستي‌ آن‌چه‌ در جست‌وجوي‌ آني، همين‌جاست مسافر رفت‌ و گفت: يك‌ درخت‌ از راه‌ چه‌ مي‌داند، پاهايش‌ در گِل‌ است، او هيچ‌گاه‌ لذت‌ جست‌وجو را نخواهد يافت و نشنيد كه‌ درخت‌ گفت: اما من‌ جست‌وجو را از خود آغاز كرده‌ام‌ و سفرم‌ را كسي‌ نخواهد ديد؛ جز آن‌ كه‌ بايد. مسافر رفت‌ و كوله‌اش‌ سنگين‌ بود هزار سال‌ گذشت، هزار سالِ‌ پر خم‌ و پيچ، هزار سالِ‌ بالا و پست. مسافر بازگشت. رنجور و نااميد. خدا را نيافته‌ بود، اما غرورش‌ را گم‌ كرده‌ بود. به‌ ابتداي‌ جاده‌ رسيد. جاده‌اي‌ كه‌ روزي‌ از آن‌ آغاز كرده‌ بود درختي‌ هزار ساله، بالا بلند و سبز كنار جاده‌ بود. زير سايه‌اش‌ نشست‌ تا لختي‌ بياسايد. مسافر درخت‌ را به‌ ياد نياورد. اما درخت‌ او را مي‌شناخت درخت‌ گفت: سلام‌ مسافر، در كوله‌ات‌ چه‌ داري، مرا هم‌ ميهمان‌ كن. مسافر گفت: بالا بلند تنومندم، شرمنده‌ام، كوله‌ام‌ خالي‌ است‌ و هيچ‌ چيز ندارم. درخت‌ گفت: چه‌ خوب، وقتي‌ هيچ‌ چيز نداري، همه‌ چيز داري. اما آن‌ روز كه‌ مي‌رفتي، در كوله‌ات‌ همه‌ چيز داشتي، غرور كمترينش‌ بود، جاده‌ آن‌ را از تو گرفت. حالا در كوله‌ات‌ جا براي‌ خدا هست. و قدري‌ از حقيقت‌ را در كوله‌ مسافر ريخت. دست‌هاي‌ مسافر از اشراق‌ پر شد و چشم‌هايش‌ از حيرت‌ درخشيد و گفت: هزار سال‌ رفتم‌ و پيدا نكردم‌ و تو نرفته‌اي، اين‌ همه‌ يافتي. درخت‌ گفت: زيرا تو در جاده‌ رفتي‌ و من‌ در خودم. و پيمودن‌ خود، دشوارتر از پيمودن‌ جاده‌هاست.

بی مقدمه..............

اونی که می خواستم عهدشو شکست و

به پای یک عشق جدید نشست و

چش روی آرزوم همیشه بست و

پشت مه پنجرمون رها شد

 

                                                اونی که می خواستم مث اشک چکید و

                                                تو طول راه یهو یکی رو دید و

                                                صدای از ما بهترو شنید و

                                                به خاطر هیچی ازم جدا شد

 

اونی که می خواستم دل مارو برد و

تو راه که می رفت به یکی سپرد و

تو خاطرش،خاطره ی ما مرد و

یکی دیگه تو رویاهاش خدا شد

 

                                                                                          

                                                   اونی که می خواستم دل ازم برید و

                                                   بین گلا یه گل تازه چید و

                                                    به اونی که دلش می خواس رسید و

                                                    مثل تموم مردا بی وفا شد

 

اونی که می خواستم زود ازم گذشت و

یه روزی رفت و دیگه بر نگشت و

منکر مجنون شدو کوه و دشت و

منکر عشق و بودن با ما شد

 

                                                   اونی که می خواستم زیر قولش زد و

                                                  با یکی دیگه پیش من اومد و

                                                   به خاطر اون به ما گفتش بد و

                                                  عزیزتر از دیروز و حالا ها شد

 

اونی که می خواستم شدش از ما سرد و

پیغام دادش که دیگه بر نگرد و

بد بودن ما رو بهونه کرد و

غیبش زد و یک دفعه کیمیا شد

 

                                                  اونی که می خواستم ما رو بد شناخت و

                                                  هستی شو پیش یکی دیگه باخت و

                                                  قصر من و با یکی دیگه ساخت و

                                                  شکر خدا باز ولی پادشاه شد

 

اونی که می خواستم منو داد بر باد و

رفت پیش اون کس که دلش می خواد و

زد زیر عشقش که یادش نیاد و

اسم منم جز آدم بدا شد...

 

                                                اونی که می خواستم منو زد کنار و

                                                خزونشو یه جوری کرد بهار و

                                                قایم شدش تو یه عالم غبار و

                                                تقدیر ما مثل موهاش سیاه شد

 

اونی که می خواستم آخرش گم شد و

بازیچه ی چشمای مردم شد و

وارد عشق صد و چندم شد و

 توی خیال کس دیگه جا شد...

موضوع :

تا شقایق هست زندگی باید کرد............؟

  بنام خداوند مهر

دیشب در مبان انبوه سکوتی که تنهاییم را پر کرده بود به کودکی هایم بازگشتم !

دویدن ها و نرسیدن ها ... اشکها و لبخندها ... دست نوازش پدر ... گرمی آغوش مادر

دعواهای کودکانه با خواهر کوچکترم و همان رجزخوانی ها برای برادربزرگم

یاد آن شعرای حافظ و امید مادر که همیشه می گفت :

تا شقایق زندست زندگی باید کرد !

بی صدا ... بی ریا ... لبخندی گوشه لبم نقش می بندد و من از دیدنش بی نصیب .

لبخند کمرنگترشد و من تازه توانستم آن را حس کنم ... کم کم بزرگ شدم و

در تمام لحظه های شلوغ بواقع من تنهاترین ثانیه ها را سوزاندم .

فریادی خاموش در عمق گلوی همیشه در بغض غرقم ! سکوت را می شکند

و اولین بلور... اولین اشک و هزارمین آه و صد افسوس .

خاطراتی از گذرم کنار رودخانه ... همان رودخانه ای که روزی شاعرکی در مدحش گفت :

آب را گل نکنیم ...

سکوت شیشه ای شب با هزارویکمین آه من شکست و من سوار بر قایق سهراب !

همان قایقی که روزی آنرا خواهم ساخت ... خواهم انداخت به آب !

پلکهایم را روی هم فشردم و همه احساس خفته ای که در سرازیری قلبم گم گشته بود

بیکباره فوران کرد و چشم بارانی شد !

اشک مثل سیل و آزاد ! انگار اشکهای خیس من هم برای آزادی از قفس چشم هایم . پلکهایم لحظه شماری می کرد .

یاد آن نغمه سهراب بخیر که عاشق می گفت :

قفسی خواهم ساخت ... می فروشم به شما ... تا با آواز شقایق که در آن زندانیست ...دل تنهایی خود تازه کنید.

خوب که فکر می کنم و به نتیجه ای که نمی رسم ... شاید دیوانه ... شاید مستانه ...

 شاید عاشقانه ! نگاهم را به نقطه ای می دوزم و زمزمه می کنم حتما خدا در همین نقطه ایست که من به آن زل زده ام و چشمهایم گریان .

یاد آن شعر بخیر :    بهترین چیز رسیدن به نگاهیست که از حادثه عشق تر باشد !

شقایق..............

گوشه ای دور از همه گلها شقايقی روييده بود ! هر روز همهمه ی گلها باغ را

پر از شور و نشاط ميکرد و پروانه ها مست از عطر گلها به گشت و گذار مشغول

 بودن و باغبون هر روز به گلها سلام ميداد و برای شادابی آنها تلاش ميکرد ! يه

 روزی که باغبون چشمش به شقايق افتاد با حيرت گفت تو اينجا !؟

 شقايق گفت : دشت خانه ی من است

 چی شد که اينجام نميدونم ...

باغبون گفت بيا بريم تو را با بقيه آشنا کنم بيا

شقايق گفت نه ،  شايد دعاهام مستجاب بشه و برگردم دشت 

 همونجايی که شقايق ها هميشه عاشقن ...

 اينجا نفس کشيدن سخته ، غربت بيداد ميکنه

اينجا قلبهای يخی از خورشيد بيزارن

باغبون چشماش پر اشک شد و گفت :

يه روزی دوباره دشت خدا را می بينی با شقايق های هميشه عاشق

باغبون هر روز با گلای باغ می گفت و می خنديد و پروانه ها هر روز با گلی

راز و نياز ميکردن و شقايق نظاره گر دنيای گلها ...

يه روز باغبون وقتی ميخواست بره رو به گلها کرد و گفت چند وقتيست که

شادابی و طراوت در همه گلها نمی بينم شما ميدونيد که هر گلی تا وقتی به

شاخه ست زيبا و با طراوت است

دل به پروانه های رنگی و زيبا ندهيد ، که هر روز با بوی گلی مست ميشود

هر روز غنچه ای گل ميشود و پروانه ای دوباره عاشق ...

شايد پروانه ای متولد شود که تو را از ميان هزاران گل بخواهد حتی روزی

که هزاران غنچه گل شود

باز هم از عطر و رنگ و بوی تو مست شود ...

شايد پروانه ای عاشقی بياموزد وقتی همه جا گل باشد ، اما او يک گل مهمان

هميشگی قلبش کند ...

باغبون گفت و گفت و رفت ، گلها  به حرفش خنديدن و باور نکردن ، اما چند روز

بعد باغبون وقتی وارد باغ شد ! بغض راه گلويش را بست

گلها همه از بيوفايی پروانه ها پرپر شده بودن 

 شقايق با رويای دشت جان داده بود

برای عاشق بودن..............

برای عاشق بودن       ! حس کردن باران کافیست !

 

من میگم:

برای بهتر شدن

                     هیچ گاه دیر نیست !

برای با هم بودن  

                                     جدایی بی معنیست !

برای عاشق بودن   

                                              حس کردن باران کافیست !                                            

برای گناه نکردن

                                                   بیدار شدن از خواب نادانی حتمیست !           

برای غریب نبودن