گوشه ای دور از همه گلها شقايقی روييده بود ! هر روز همهمه ی گلها باغ را

پر از شور و نشاط ميکرد و پروانه ها مست از عطر گلها به گشت و گذار مشغول

 بودن و باغبون هر روز به گلها سلام ميداد و برای شادابی آنها تلاش ميکرد ! يه

 روزی که باغبون چشمش به شقايق افتاد با حيرت گفت تو اينجا !؟

 شقايق گفت : دشت خانه ی من است

 چی شد که اينجام نميدونم ...

باغبون گفت بيا بريم تو را با بقيه آشنا کنم بيا

شقايق گفت نه ،  شايد دعاهام مستجاب بشه و برگردم دشت 

 همونجايی که شقايق ها هميشه عاشقن ...

 اينجا نفس کشيدن سخته ، غربت بيداد ميکنه

اينجا قلبهای يخی از خورشيد بيزارن

باغبون چشماش پر اشک شد و گفت :

يه روزی دوباره دشت خدا را می بينی با شقايق های هميشه عاشق

باغبون هر روز با گلای باغ می گفت و می خنديد و پروانه ها هر روز با گلی

راز و نياز ميکردن و شقايق نظاره گر دنيای گلها ...

يه روز باغبون وقتی ميخواست بره رو به گلها کرد و گفت چند وقتيست که

شادابی و طراوت در همه گلها نمی بينم شما ميدونيد که هر گلی تا وقتی به

شاخه ست زيبا و با طراوت است

دل به پروانه های رنگی و زيبا ندهيد ، که هر روز با بوی گلی مست ميشود

هر روز غنچه ای گل ميشود و پروانه ای دوباره عاشق ...

شايد پروانه ای متولد شود که تو را از ميان هزاران گل بخواهد حتی روزی

که هزاران غنچه گل شود

باز هم از عطر و رنگ و بوی تو مست شود ...

شايد پروانه ای عاشقی بياموزد وقتی همه جا گل باشد ، اما او يک گل مهمان

هميشگی قلبش کند ...

باغبون گفت و گفت و رفت ، گلها  به حرفش خنديدن و باور نکردن ، اما چند روز

بعد باغبون وقتی وارد باغ شد ! بغض راه گلويش را بست

گلها همه از بيوفايی پروانه ها پرپر شده بودن 

 شقايق با رويای دشت جان داده بود