کاش نگاهمان بوی آلوده ی تدفین محبت را نداشت
 
کاش صدایمان بلندی قعر در دره ی خشم را نداشت
 
کاش صدای ثانیه های قلبمان به لشکر ذهن می رسید
 
کاش سوز کولاک شده ی فریاد اعصاب، به احساسمان می رسید
 
آه...ای مخاطب این شعر
 
هوای آسمان سکوتم به قدری نیاز آلوده ی صدا است
 
که برگشت پرندگانش هنوز چشم به راه ثانیه هاست